ویلا، که به‌عنوان یک اقامتگاه تفریحی برای یک خانواده‌ی کوچک طراحی شده، جوهره‌ی «خانه» را از طریق طرح خود به نمایش می‌گذارد؛ طرحی که حاصل گفتگوهای عمیق با کارفرما است. این مذاکرات مجموعه‌ای از الزامات و محدودیت‌های طراحی را مشخص کرده‌اند. ویلا باید فضاهایی را برای انواع فعالیت‌ها و تجربیات فراهم کند. با وجود غنای فضایی، طراحی باید درون‌گرا باقی بماند تا حریم خصوصی ساکنان حفظ شود. پذیرش فضاهای باز، نور طبیعی و منظره‌ی پیرامونی از اصول اساسی طراحی است. نقشه‌ی فضایی شامل یک استخر روباز است که با در نظر گرفتن خلوت و آرامش طراحی شده و به‌طور مستقیم از بخش‌های خصوصی خانه قابل دسترسی است. نقشه‌ی سایت چالشی را در خود دارد، زیرا همسایگان در محورهای اصلی نورگیری قرار گرفته‌اند. فاصله‌ی مناسب از همسایه‌ی شمالی، امکان ورود نور کافی را فراهم می‌کند، اما نزدیکی همسایه‌ی جنوبی، مسئله‌ی نورگیری و حفظ حریم خصوصی را به چالشی اساسی تبدیل کرده است. ترجیحات کارفرما و پتانسیل سایت، به شکل‌گیری مفهوم فضایی نیمه‌درون‌گرا منجر شده است؛ طرحی که از ویژگی‌های طبیعی سایت و نور بهره می‌برد تا فضایی مطابق با خواسته‌های کارفرما خلق کند. فرایند طراحی با یک پرسش اساسی آغاز شد: چگونه می‌توان ساختمانی نیمه‌درون‌گرا با تنوع فضایی بالا و حس اصالت ایجاد کرد، درحالی‌که فرم مناسب، هماهنگی با محیط، حریم خصوصی و پویایی در گردش را حفظ کرد؟ پاسخ این چالش، انتخاب فرم L شکل همراه با بازشوهای وسیع در نماهای منتخب بود. این ترکیب، نیازهای پروژه را برآورده می‌کند و دو ضلع استخر را در بر می‌گیرد، به‌ویژه ضلع جنوبی که به همسایه‌ی نزدیک‌تر مشرف است. چیدمان ویلا شامل سه بخش مجزا است: یک هسته‌ی مرکزی و دو بازو. هسته‌ی مرکزی شامل گردش عمودی، ورودی و فضای انتقالی است. هر یک از بازوها در دو طبقه گسترش یافته و ویژگی‌ها و عملکردهای خاص خود را دارند. بازوی شمالی در طبقه‌ی اول، در مجاورت اتاق‌خواب‌ها، دارای فضایی نیمه‌باز با دسترسی مستقیم به استخر است، به‌گونه‌ای که نیازی به عبور از حیاط وجود ندارد.