در روند طراحی این ساختمان، یکی از چالش‌های اصلی، دستیابی به تعادل میان ریتم عمودی و افقی در فرم کلی حجم و جزئیات نما بود. با توجه به کشیدگی ارتفاعی بنا و موقعیت آن در گوشه‌ی سایت، نیاز بود که حجم از منظر شهری خوانایی کافی داشته باشد اما در عین حال از اغراق فرمی پرهیز شود. برای حل این موضوع، از جداره‌هایی با ریتم عمودی منظم و شکست‌های کنترل‌شده استفاده شد تا در عین حفظ سادگی، پویا به نظر برسد. انتخاب متریال‌ها بر پایه‌ی منطق عملکردی و بیانی انجام گرفت؛ استفاده از سنگ تیره در طبقه همکف برای تقویت حس استقرار و تعریف مرز خصوصی–عمومی، پانل‌های آلومینیومی یا فایبرسمنت روشن در ترازهای بالاتر برای القای سبکی بصری و بازتاب مطلوب نور، و به‌کارگیری چوب ترمووود در بخش‌هایی از حجم به‌منظور تعدیل حس سردی مصالح صنعتی و افزودن بُعد انسانی به ترکیب کلی. همچنین، شفافیت سطوح شیشه‌ای و جان‌پناه‌های شفاف تراس‌ها در راستای افزایش نفوذ نور طبیعی و پیوند بصری درون و برون فضا طراحی شد تا هماهنگی میان عملکرد، بافت و بیان معمارانه حفظ گردد.